Στην Μαρία...

Οι στιγμές είναι δύσκολες.

Τι να πεις, άλλωστε σ’ ένα παιδί μόλις 14 χρόνων, όταν χάνει την μάνα του ;

Πώς να το παρηγορήσεις ;

Μπορείς ;

Πιάνει ;

Μπορούν τα λόγια να της προσφέρουν κάτι ;

Δεν ξέρω.  

Δεν ξέρω καν πως μπορεί να αισθάνεται.

Δεν έχω ζήσει παρόμοιες καταστάσεις και δεν μπορώ να του πω καν «σε καταλαβαίνω». Δεν την καταλαβαίνω.

Μπορώ ασφαλώς να της πω ότι ο Χριστός μας γεννήθηκε, έζησε πέθανε, αναστήθηκε, νίκησε τον θάνατο, ανέστησε τους νεκρούς και στην ουσία κατάργησε τον θάνατο. Άρα θάνατος δεν υπάρχει. Δεν πρέπει κανείς να φοβάται τον θάνατο. Υπάρχει μόνο ζωή. Και κάποια στιγμή, όλοι θα βρεθούμε μαζί σ’ ένα άλλο τόπο, όπου δεν θα υπάρχει πόνος, θλίψη και στεναγμός, αλλά ζωή ασταμάτητη.

Μπορώ να πω ότι η ζωή εδώ στη γη είναι προσωρινή, ότι όλοι μας προετοιμαζόμαστε για την άνω ζωή, για την μετά. Τα είχα πει άλλωστε πολλάκις και μέσα στην τάξη π.χ πως αντιμετωπίζουν οι μοναχοί στο Άγιον όρος τον θάνατο.

Τώρα όμως ;

Θα με ακούσει ;

Νομίζω δεν βρίσκεται σε θέση να με ακούσει προς το παρόν.

Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι μια προσευχή, μυστική αλλά συνάμα δυνατή.

Κλείνω μ’ ένα ποίημα, απλό.

Αιωνία η μνήμη.

Χ.Γ.Στ.

Στη μνήμη της μάνας μου

Εσύ μανούλα έφυγες
για μακρινό ταξίδι
μες την ψυχή μου σε κρατώ
λουλούδι μου στολίδι

Θα σε θυμάμαι πάντοτε
ποτέ δε σε ξεχνάω
μ΄αγάπη και με σεβασμό
μανούλα θα μιλάω
όσα εσύ με έμαθες
τα έχω τα κρατάω
μές την καρδιά μου πάντοτε
θα ζείς ζωφραφισμένη
μέσα σε παράδεισο
να είσαι αναπαυμένη

Θεέ μου και πατέρα μου
Μητέρα Παναγία
να έχετε τη μανούλα μου
σε ανάπαυση αιωνία!

Εγώ εκει γονατιστός
στον τάφο σου επάνω
της άνοιξης τα λούλουδα
μανούλα μου σου βάνω.

(Αιωνία η μνήμη σου μάνα)

Δημιουργός: Τσαλαπετεινός