Ήρθαν ντυμένοι φίλοι, Οδ. Ελύτης

       

«Ήρθαν ντυμένοι «φίλοι»

Αμέτρητες φορές οι εχθροί μου

το παμπάλαιο χώμα πατώντας.

Και το χώμα δεν έδεσε ποτέ με τη φτέρνα τους.

Έφεραν το Σοφό, τον Οικιστή και τον Γεωμέτρη

Βίβλους γραμμάτων και αριθμών

την πάσα Υποταγή και δύναμη

το παμπάλαιο φως εξουσιάζοντας. 

Και το φως δεν έδεσε ποτέ με τη σκέψη τους.

 

Ούτε μέλισσα καν δε γελάστηκε το χρυσό ν’ αρχινήσει παιχνίδι

ούτε ζέφυρος καν, τις λευκές να φουσκώσει ποδιές.

Έστησαν και θεμέλιωσαν

στις κορφές, στις κοιλάδες, στα πόρτα

πύργους κραταιούς κι επαύλεις

ξύλα κι άλλα πλεούμενα

τους Νόμους, τους θεσπίζοντας τα καλά και συμφέροντα

στο παμπάλαιο μέτρο εφαρμόζοντας. 

Και το μέτρο δεν έδεσε ποτέ με τη σκέψη τους. 

Ούτε καν ένα χνάρι Θεού στην ψυχή τους σημάδι δεν άφησε

Ούτε καν ένα βλέμμα ξωθιάς τη μιλιά δεν είπε να πάρει.

Έφτασαν/ ντυμένοι «φίλοι»

αμέτρητες φορές οι εχθροί μου

τα παμπάλαια δώρα προσφέροντας. 

Και τα δώρα τους άλλα δεν ήτανε

παρά μόνο σίδερο και φωτιά.

 

Στ’ ανοιχτά που καρτέραγαν δάχτυλα

μόνον όπλα και σίδερο και φωτιά.

Μόνον όπλα και σίδερο και φωτιά.”

 “Άξιον εστί”