κ. χ. μύρης
Η Ναταλία από το Γκάμπροβο οδηγούσε μπουλντόζα, όταν στρωνόταν ο δημόσιος δρόμος που τράβαγε προς το βορρά. ΄Ηξερε πότε η μηχανή χρειαζόταν λάδια, πότε τα φρένα ήταν φυρά και θελαν σφίξιμο μ΄ ένα γαλλικό κλειδί νούμερο 3, πότε είχαν τα τακάκια φαγωθεί.
Συχνά τις Κυριακές έβαζε στο πίσω κάθισμα της μπουλντόζας το γιό της και τραβούσαν κατά την εξοχή. Στρώναν μέσα στους κατακόκκινους ροδώνες ένα ριγέ τραπεζομάντηλο, ανοίγαν μια κονσέρβα με ροσμπίφ, κόβανε με τα χέρια φρέσκο ψωμί και τρώγαν. Ο γιός έπινε λεμονάδα, η Ναταλία σλιμονβίτσα, οινόπνευμα καθαρό. Το βράδυ γύριζαν αργά στο σπίτι.
Η Ναταλία από το Γκάμπροβο έχει δέκα χρόνια στην Αθήνα. Δέκα χρόνια δεν έχει δει το γιό της , παλικάρι σωστό πια. Φροντίζει ένα κατάκοιτο παππού, γνωρίζει με ακρίβεια πως λειτουργεί το πιεσόμετρο, πόσες σταγόνες πέφτουν στο λεπτό απ΄ τον ορρό, πόσα χαπάκια ο παππούς πρέπει να πάρει πρωί, μεσημέρι, βράδυ. Τα στιβαρά της χέρια που κουμαντάριζαν με μαεστρία την μπουλντόζα δυο και τρεις φορές το μέρα, σηκώνουν τον παππού απ΄ το κρεβάτι μήπως ανοίξει το δέρμα του από την κατάκλιση. Με λεπτούς χειρισμούς, απολυμαίνει τον καθετήρα και, κάθε Κυριακή, κατηφορίζει στην Ομόνοια, βρίσκει τον οδηγό του πούλμαν που πάει στο Γκάμπροβο και στέλνει σ΄ένα φάκελο κλειστό όλο το βδομαδιάτικο στο γιό της. Γυρίζοντας ανάβει ένα κερί στον Άγιο Θεράποντα και, κάνοντας αργά –αργά τον σταυρό της , σιωπηλά προσεύχεται να δώσει ο θεός να μην πεθάνει ο γέρος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου