Δὸν Κιχώτης, Κώστας Οὐράνης

Ἀτσάλινος καὶ σοβαρὸς ἀπάνω στ᾿ ἄλογό του
τὸ ἀχαμνό, τοῦ Θερβαντὲς ὁ ἥρωας περνάει,
καὶ πίσω του, τὸ στωικὸ γαϊδούρι του καβάλα
ὁ ἱπποκόμος του ὁ χοντρὸς ἀγάλια ἀκολουθάει.
Αἰῶνες ποὺ ξεκίνησε κι αἰῶνες ποὺ διαβαίνει
μὲ σφραγισμένα ἐπίσημα, ἑρμητικὰ τὰ χείλια
καὶ μὲ τὰ μάτια ἐκστατικά, τὸ χέρι στὸ κοντάρι,
πηγαίνοντας στὰ γαλανὰ τῆς Χίμαιρας βασίλεια...
Στὸ πέρασμά του ἀπ᾿ τοὺς πλατειοὺς τοῦ κόσμου δρόμους, ὅσοι
τὸν συντυχαίνουν, γιὰ τρελλὸ τὸν παίρνουν, τὸν κοιτᾶνε,
τὸν δείχνει ὁ ἕνας τοῦ ἀλλουνοῦ - κι εἰρωνικὰ γελᾶνε
Ὦ ποιητή! παρόμοια στὸ διάβα σου οἱ κοινοὶ
οἱ ἄνθρωποι χασκαρίζουνε. Ἄσε τους νὰ γελᾶνε:

οἱ Δὸν Κιχῶτες πᾶν μπροστὰ κι οἱ Σάντσοι ἀκολουθᾶνε!

Κώστας Οὐράνης

Ένα από τα αγαπημένα μου ποιήματα, αυτό του Δον Κιχώτη του Κώστα Ουράνη.  Ο δρόμος του χρέους, του καθήκοντος  και της προσφοράς μερικές φορές προκαλεί τα ειρωνικά σχόλια και τα γελάκια "κι εἰρωνικὰ γελᾶνε". Μα 'γω προσπαθώ πάντα να τους αφήνω πίσω, "τους κοινούς", στην μιζέρια τους, στην ανασφάλειά τους, στην κακία τους και προχωρώ μπροστά. Οι Δον Κιχώτες πάντα πάνε μπροστά και οι υπόλοιποι σέρνονται. Οι θαρραλέοι και οι τολμηροί κοιτάνε μπροστά, σκέφτονται θετικά, ονειρεύονται και κάποια στιγμή αρχίζουν να υλοποιούν. Τα ειρωνικά πάντα θα ακούγονται. Θες γιατί κάποιοι δεν καταλαβαίνουν τι κάνεις ή δεν μπορούν να καταλάβουν, θες γιατί το "αγκαθάκι" ξεπηδά, ακόμα και μοναχικός να είναι ο δρόμος, αξίζει να τον διαβείς. Στο τέλος θα αποζημιωθείς. Σίγουρα θ’ αξίζει.