Διάβασα ένα εξαιρετικό μύθο του πάντοτε επίκαιρου Φώτη Κόντογλου και μ'εβαλε σε σκέψεις. Ίσως η αντίδρασή μας πρέπει να γίνεται αισθητή σιγά- σιγά, πριν να είναι πολύ αργά. Ίσως λέω.
Διαβάστε τον και εσείς και προβληματιστείτε. Αξίζει !
Φώτης Κόντογλου
Κάθεται ἡ χταπόδα μὲ τὸ χταποδάκι στὸν πάτο τῆς θάλασσας. Ὅπου, μὲ τὴν ἀπόχη πιάνουνε τὸ χταποδάκι, καὶ τ᾿ ἀνεβάζουνε ἀπάνω. Τὸ μικρὸ φωνάζει στὴ μάνα του:
- «Μὲ πιάσανε, μάνα!».
Ἐκείνη τ᾿ ἀποκρίνεται: «Μὴ φοβᾶσαι, παιδί μου!».
Τὸ χταποδάκι φωνάζει πάλι: Μὲ βγάλανε ἀπὸ τὸ νερό, μάνα!
- «Μὴ φοβᾶσαι, παιδί μου!»
- «Μὲ σγουρίζουνε, μάνα!»
- «Μὴ φοβᾶσαι, παιδί μου!»
- «Μὲ κόβουνε μὲ τὸ μαχαίρι!»
- «Μὴ φοβᾶσαι!»
- «Μὲ βράζουνε στὸ τσουκάλι!»
- «Μὴ φοβᾶσαι!»
- «Μὲ τρῶνε, μὲ μασᾶνε!»
- «Μὴ φοβᾶσαι, παιδί μου!»
- «Μὲ καταπίνουνε!»
- «Μὴ φοβᾶσαι!»
- «Πίνουνε κρασί, μάνα!»
- «Ἄχ! Σ᾿ ἔχασα, παιδί μου!».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου