ΤΡΕΛΛΗ ΡΟΔΙΑ, Οδυσσέας Ελύτης

Τραγούδι : Χειμερινοί Κολυμβητές

Σ' αυτές τις κάτασπρες αυλές όπου φυσά ο νοτιάς

Σφυρίζοντας σε θολωτές καμάρες, πέστε μου είναι η τρελλή ροδιά

Που σκιρτάει στο  φως σκορπίζοντας το καρποφόρο γέλιο  της

Με ανέμου πείσματα και ψιθυρίσματα, πέστε μου είναι η τρελλή ροδιά

Που σπαρταράει με φυλλωσιές νιογέννητες τον όρθρο

Ανοίγοντας όλα τα χρώματα ψηλά με ρίγος θριάμβου ;

Όταν στους κάμπους που ξυπνούν τα ολόγυμνα κορίτσια

Θερίζουνε με τα ξανθά τους  χέρια τα τριφύλλια

Γυρίζοντας τα πέρατα των ύπνων τους, πέστε μου είναι η τρελλή ροδιά

Που  βάζει ανύποπτη μέσ' στα χλωρά πανέρια τους  τα φώτα

Πού ξεχειλίζει από κελαηδισμούς τα ονόματά τους, πέστε μου

Είναι η τρελλή ροδιά που μάχεται τη συννεφιά του κόσμου;

Στη μέρα που απ' τη ζήλια της στολίζεται μ' εφτά λογιώ φτερά

Ζώνοντας τον αιώνιον ήλιο με χιλιάδες πρίσματα

Εκτυφλωτικά, πέστε μου είναι η τρελλή ροδιά

Που αρπάει μια χαίτη μ' εκατό βιτσιές στο τρέξιμό της

Ποτέ  θλιμμένη  και  ποτέ  γκρινιάρα, πέστε μου  είναι  η τρελλή ροδιά

Πού ξεφωνίζει την καινούρια ελπίδα πού ανατέλλει;

Πέστε μου, είναι η τρελλή ροδιά που χαιρετάει στα μάκρη

Τινάζοντας ένα μαντίλι φύλλων από δροσερή φωτιά

Μια θάλασσα ετοιμόγεννη με χίλια δυο καράβια

Με κύματα που χίλιες δυο φορές κινάν και πάνε

Σ' αμύριστες ακρογιαλιές, πέστε μου είναι η τρελλή ροδιά

Που τρίζει τ' άρμενα ψηλά στο διάφανον αιθέρα;

Πανύψηλα με το γλαυκό τσαμπί που ανάβει κι εορτάζει

Αγέρωχο, γεμάτο κίνδυνο, πέστε μου είναι η τρελλή ροδιά

Που σπάει με φως καταμεσίς του κόσμου τις κακοκαιριές του δαίμονα

Που πέρα ως πέρα την κροκάτη απλώνει τραχηλιά της μέρας

Την πολυκεντημένη από σπαρτά τραγούδια, πέστε μου είναι η τρελλή ροδιά

Που βιαστικά ξεθηλυκώνει τα μεταξωτά της μέρας;

Σε μεσοφούστανα  πρωταπριλιάς και σε τζιτζίκια δεκαπενταυγούστου

Πέστε μου, αυτή που παίζει, αυτή που οργίζεται, αυτή που ξελογιάζει

Τινάζοντας απ' τη φοβέρα τα κακά μαύρα σκοτάδια της

Ξεχύνοντας στους κόρφους του ήλιου τα μεθυστικά πουλιά

Πέστε μου, αυτή που ανοίγει τα  φτερά στο στήθος των πραγμάτων

Στο στήθος των βαθιών ονείρων μας, είναι η τρελλή ροδιά;