Συγχαρητήρια στην κ.Μενύχτα και τις άλλες κυρίες και το βοηθητικό προσωπικό του Γ’ Δημοτικού Παιδικού Σταθμού του Κοινωνικού Οργανισμού του Δήμου Πατρέων για τη καλοκαιρινή γιορτή τους.
Σε μια καταπράσινη και πανέμορφα στολισμένη αυλή τα παιδάκια παρουσίασαν μια δροσερή γιορτούλα με τραγουδάκια και δρώμενα, ενορχηστρωμένα από τις κυρίες τους.
Μπράβο τους και μπράβο και στις κυρίες που κοπιάζουν καθημερινά για να προσφέρουν στα παιδιά μας το καλύτερο.
Ευχαριστώ τον Μαρίνο Παπαγεωργάκη για τις φωτογραφίες και του εύχομαι κάθε καλό και υγεία στην οικογένειά του.
Και ο Στ’Δημοτικός Παιδικός Σταθμός του Κοινωνικού Οργανισμού του Δήμου Πατρέων οργάνωσε την καλοκαιρινή του γιορτή.
Η προϊσταμένη, κ.Βάνα Βανδώρου, αλλά και οι κ.κ. Γιάννα Δημητροπούλου και Μαρία Λυχούδα έκλεισαν την σχολική χρονιά μέσα σε γιορταστική ατμόσφαιρα με μικρές και συνάμα ευχάριστες δραματοποιήσεις και από τα δυο τμήματα, με μηνύματα οικολογικά, με μουσική από τον παλιό, καλό ελληνικό κινηματογράφο, με ενθύμια και αναμνηστικά, με γλυκά και με αναψυκτικά .
Αποχαιρέτησαν τα μεγαλύτερα παιδιά, ευχαρίστησαν τους γονείς για την καλή συνεργασία όλης της χρονιάς και ευχήθηκαν σε όλους καλό καλοκαίρι.
Θέλω να εκφράσω πραγματικά τα συγχαρητήρια σε όλες τις κυρίες και το βοηθητικό προσωπικό, την κ.Μαρία και την κ.Ελένη για την ειλικρινή και πηγαία αγάπη που έδειξαν στα παιδιά μας και να τους μεταφέρω τα λόγια των γονέων πριν την έναρξη της γιορτής, πως φέρνουν τα παιδιά τους στον Στ’ ΔΠΣ και αισθάνονται ασφάλεια, πως τα φέρνουν γιατί ο σταθμός αυτός λειτουργεί πολύ καλύτερα από τον καλύτερο και ακριβότερο ιδιωτικό παιδικό σταθμό και πολλά άλλα επαινετικά σχόλια.
Συμφωνώ απόλυτα με τους γονείς και τους διαβεβαιώνω πως όλοι οι Δημοτικοί Σταθμοί του Κοινωνικού Οργανισμού του Δήμου Πατρέων λειτουργούν άψογα χάρη στην Προϊσταμένη των Σταθμών κ.Πόπη Λανοπούλου αλλά και στο Δ.Σ που αόκνως φροντίζει ώστε οι εργαζόμενοι να αισθάνονται ασφαλείς στα εργασιακά τους και πλήρεις ως προς την παροχή κάθε βοήθειας.
Για να μπαίνουμε σιγά -σιγά στο καλοκαίρι με την αύρα του Ελύτη.
Γιατί κάτι το μεσοπρόθεσμο, κάτι οι φοροεπιδρομές, κάτι τα στημένα στο ποδόσφαιρο μου φαίνεται πως ξεχάσαμε το καλοκαίρι.
Μη τους κάνουμε το χατίρι.
Δεν χαλάμε την διάθεσή μας για κανέναν ΓΑΠ και για κανέναν ΜΠΕΝΙ.
Το παλεύουμε. Θα τους στείλουμε σπίτι τους και θα πάμε διακοπές.
Οδυσσέας Ελύτης
XIII
Αυτός ο αγέρας που χαζεύει μες στις κυδωνιές
Το ζουζούνι αυτό που πιπιλάει τα κλήματα
Η πέτρα που ο σκορπιός φοράει κατάσαρκα
Κι αυτές οι θημωνιές μέσα στ' αλώνια
Που καμώνουνται τον γίγα σε μωρά παιδιά ξυπόλυτα.
Οι ζωγραφιές του ανάστα ο Θεός
Στον τοίχο που έξυσαν τα πεύκα με τα δάχτυλα τους
Ο ασβέστης που βαστάει στη ράχη του τα μεσημέρια
Και τα τζιτζίκια τα τζιτζίκια μες στ' αυτιά των δέντρων.
Μεγάλο καλοκαίρι από κιμωλία
Μεγάλο καλοκαίρι από φελλό
Τα κόκκινα πανιά λοξά στα σαγανάκια
Στον πάτο ζώα κατάξανθα σφουγγάρια
Των βράχων φυσαρμόνικες
Πέρκες από τις δαχτυλιές ακόμη του κακού ψαρά
Ξέρες περήφανες στις πετονιές του ήλιου.
Ένα και δυο: τη μοίρα μας δεν θα την πει κανένας
Ένα και δυο: τη μοίρα του ήλιου θα την πούμ' εμείς.
Όλοι οι Δημοτικοί Παιδικοί Σταθμοί του Κοινωνικού Οργανισμού του Δήμου αυτές τις μέρες διοργανώνουν τις καλοκαιρινές του εκδηλώσεις.
Οι υπεύθυνες των Σταθμών με μεράκι και όρεξη πολλή παρουσιάζουν χαριτωμένες και εύθυμες γιορτούλες.
Δίνουν καρδιά και ψυχή, αγαπάνε τα παιδιά και ποτέ μα ποτέ δεν σκέφτονται δημοσιοϋπαλληλικά.
Συγχαρητήρια στην κ.Παπανικολοπούλου Αναστασία, προϊσταμένη του Α’Δ.Π.Σ, που γνωρίζω πως και από τα δικά της οικονομικά συνδράμει τον Σταθμό της και τις υπόλοιπες κυρίες, αλλά και στην κ.Αννίνου Μαρία, προϊσταμένη του Β’ ΔΠΣ και τις κυρίες για την αγάπη που δείχνουν στα παιδιά μας.
Καλό καλοκαίρι σε όλες τους και καλή ξεκούραση!
(οι φωτογραφίες δεν είναι και οι πιο άρτιες καλλιτεχνικά, αλλά τουλάχιστον τα κινητά μας σώζουν μερικές φορές)!
Ενας φράχτης από σίδερο και πλεξιγκλάς, εισηγμένος από τη Γαλλία και όχι μεταφερμένος από τον Εβρο, να αποκλείει τη Βουλή, θαρρείς και η Βουλή είναι ένα σκέτο κτίριο, με ωραία γραφεία διανομής προνομίων και απολαβής τους (και για να μη μας πιάσει πάλι η ομφαλοκεντρική μας γκρίνια, αυτά δεν «γίνονται μόνο εδώ»: οι επίσης αποκλεισμένοι από αγανακτισμένους Καταλανοί βουλευτές χρειάστηκαν ελικόπτερο για να φτάσουν στη δική τους Βουλή). Δεκάδες μπλόκα των αστυνομικών σε όλους τους δρόμους γύρω από το Σύνταγμα, για να εμποδίζουν την πρόσβαση των πολιτών. Και μπλόκα «Αγανακτισμένων», με στόχο να εμποδιστεί η μετακίνηση των βουλευτών προς το Κοινοβούλιο, των βουλευτών που εξακολουθούν να διατείνονται πως αυτοί είναι οι στυλοβάτες της δημοκρατίας και όχι όσοι τους παραχωρούν προσωρινά το αξίωμα με την ψήφο ή και με την αποχή τους. Σύμβολα όλα τούτα, με τις διαφορές τους, της μπλοκαρισμένης δημοκρατίας μας. Που αναζητεί λύσεις λίγο μέσα - λίγο έξω από τον καταστατικό μας χάρτη.
Η μία από τις «λύσεις» που επέλεξε η πολιτική ηγεσία ήταν και η προσφιλέστερή της: η βία. Για να μη μείνει δίχως ταίρι ο βαρύς κεφαλικός φόρος που αποφάσισε το υπουργείο Οικονομικών, έπεσε βαρύτατος στις κεφαλές των διαδηλωτών και ο... χημικός φόρος, των δακρυγόνων. Ωρα μία το μεσημέρι, μπροστά στον Αγνωστο, και για ασήμαντη αφορμή άρχισε να βρέχει οβίδες και κροτίδες: η χημική δημοκρατία στην αποθέωσή της. Για να τρομοκρατηθεί ο κόσμος, αμάθητος από τέτοια σε ένα μεγάλο τμήμα του, να σαστίσει και να στραφεί το ένα κομμάτι του εναντίον του άλλου. Οτι θα εμφανίζονταν κάποια στιγμή και οι μπαχαλάκηδες δεν ήταν απλώς αναμενόμενο· από την πλευρά των δυνάμεων της τάξεως και των πολιτικών τους προϊσταμένων ήταν προσδοκώμενο, ήταν αυτό που θα τους έλυνε τα χέρια. Γιατί η πλατεία, με την επιμονή της, την αντιβίαιη συμπεριφορά της επί τρεις εβδομάδες και την ικανότητά της να εκτονώνει τις σαφείς αντιθέσεις στο εσωτερικό της, είχε γίνει κάρφος στα μάτια πολλών, και όχι μόνο των κυβερνώντων. Και κάτι έπρεπε να κάνουν.
Αν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν είχε αποδειχθεί χειρότερη και από την ανυπόληπτη κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή στον τομέα του σχεδιασμού, ίσως έπαιρνε όρκο κανείς ότι υπήρξε μεθόδευση από την πλευρά της, ώστε, σπέρνοντας προβοκάτορες ή εκμεταλλευόμενη την πρώτη ασήμαντη αφορμή, να ανακαταλάβει την πλατεία και να ξαναστείλει σπίτι τους, χορτασμένους δακρυγόνο και απογοήτευση, τους συνταγματικούς. Ευτυχώς απέτυχε. Οπως και να ’χει όμως, πρέπει να δοθεί κάποια ερμηνεία στα βίντεο, τις φωτογραφίες και τις ουκ ολίγες μαρτυρίες αυτοπτών για κοινή δράση των ΜΑΤ με κουκουλοφόρους. Μια ερμηνεία που θα την οφείλουν όποιοι και αν αναλάβουν τα ηνία στο ναυαγοσωστικό κυβερνητικό σχήμα που προαναγγέλλεται προς εκτόνωση της λαϊκής πίεσης.
Στις 15 Ιουνίου 1994 έφυγε από την ζωή ο σπουδαίος Μάνος Χατζηδάκις. Ένας άνθρωπος που άφησε βαθιά τα ίχνη της μουσικής στην Ελλάδα και στον κόσμο. Ταξίδεψε πολλούς ο Μάνος.
Δεν χρειάζονται ωραία λόγια. Η μουσική του τα λέει όλα.
Ο Θεός είναι αδημιούργητος, είναι αυθύπαρκτος, υπάρχει από μόνος του. Πάντοτε υπάρχει, κανείς δεν τον έκανε. Και γι ' αυτό είναι Θεός. Ο Θεός είναι αιώνιος, είναι μυστήριο. Αείβιος, από τον οποίον προέρχονται όλα. Τι έκανε ο θεός πριν κάνει τον κόσμο; Δεν υπάρχει πριν. Γιατί δεν υπάρχει χρόνος πριν από τον κόσμο.
Ο Θεός μάς έπλασε για να μετέχουμε στη μακαριότητα του και να είμαστε ευτυχή όντα κοντά του. Γιατί δεν είμαστε; Διότι ο Θεός μάς έκανε ελεύθερους. Η ευτυχία προϋποθέτει την πνευματικότητα. Η πνευματικότητα δεν μπορεί να είναι υποχρεωτική. Ο Θεός για να δώσει την ευτυχία έδωσε πνευματικότητα. Η πνευματικότητα προϋποθέτει ελευθερία. Η ελευθερία κακώς χρησιμοποιούμενη οδηγεί τον άνθρωπο στην καταστροφή. Ο Θεός για να κάνει ευτυχείς ανθρώπους έπρεπε να τους κάνει ελεύθερους. Αν τους έκανε όμως ελεύθερους, διακινδύνευε το έργο του. Ο άνθρωπος μπορούσε να πέσει, να τα βάλει με τον Θεό και να είναι δυστυχισμένος. Όσο είναι σε απόσταση από τον Θεό δεν είναι ευτυχής. Όσο πλησιάζει τον Θεό, που είναι η πηγή τής ευτυχίας, πλημμυρίζει την ύπαρξη του από χαρά και ευτυχία. Ξέρει γιατί ζει, γιατί υπάρχει, ποιος είναι ο προορισμός του, ποιο είναι το νόημα του κόσμου, ποιος είναι ο σκοπός τής ζωής. Και ξέρει ότι δεν υπάρχει θάνατος. Γιατί ο θάνατος μπορεί να διακόψει και να προσβάλει κα να νοθεύσει την οποιαδήποτε ευτυχία. Δεν υπάρχει ευτυχία πεπερασμένη. Δεν υπάρχει χαρά που τελειώνει. Όταν
περνάς καλά και ξέρεις ότι η χαρά σου τελειώνει, η χαρά σου γίνεται δυστυχία σου. Η χαρά προϋποθέτει αιωνιότητα. Όποιος πλησιάζει τον αιώνιο Θεό δεν θίγεται από τον θάνατο. [...] Ο Θεός πάντα μπορεί να ξεδιψά τον άνθρωπο και ο άνθρωπος πάντα να έχει μεγαλύτερη δίψα, όμως διαρκώς ικανοποιούμενη. [...] Η ψυχή μας ποτέ δεν χορταίνει τον Θεό. Ο Θεός πάντοτε χορταίνει την ψυχή μας. Και αυτή είναι η αιώνια και ανανεούμενη ευτυχία. Αυτό που ικανοποιεί τη δίψα σου αυτό και την αυξάνει. Και πάντοτε υπάρχει το μεγαλύτερο, που πάλι θα σε ικανοποιήσει. Κι αυτή είναι η αιώνια ευτυχία του ανθρώπου: δεν είναι στατική κατάσταση, η βασιλεία του θεού είναι αιώνια ανάπαυση, αλλά δεν σημαίνει ότι θα αράξουμε εκεί και θα υπάρξει μετά μια πλήξη. Υπάρχει διαρκώς μια ανανεωμένη χαρά, μια διαρκώς αυξανόμενη ευτυχία.
Ένα από τα πιο ωραία τραγούδια του Σωκράτη Μάλαμα το «Για την Ελλάδα». Σε μια εποχή απαξίωσης της Ελλάδας από τους μέσα και από τους έξω, χρειάζεται ένας επανακαθορισμός, χρειάζεται να βρούμε τον δρόμο μας ξανά. Η Ελλάδα τόσους αιώνες ήταν μπροστά σε όλα και σήμερα κατάντησε ουραγός. Ή μάλλον παραμένει πρώτη σε όλα, στην διαφθορά, στην απάτη, στον εξαχρείωση, στον αμοραλισμό, στην αποθέωση της ηλιθιότητας, στην ηρωοποίηση του τίποτα, στην θεοποίηση της σιλικονούχας ομορφιάς και της οξυζενέ πλατίνας. Κατάντια.
Όπισθεν ολοταχώς. Πήραμε τη ζωή μας λάθος. Χρειάζεται τόλμη και θάρρος. Πρώτα για να το συνειδητοποιήσουμε, έπειτα για να αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας ( κάποιοι έχουν πολύ περισσότερες βλ. πολιτικοί) και στην συνέχεια για να επανορθώσουμε.
Κανείς δεν πρόκειται να μας συγχωρήσει την αδράνεια και τον εφησυχασμό. Έχουμε χρέος έναντι των προηγουμένων και έναντι των επομένων.
Αμπέλια και χρυσές ελιές
μοιάζεις Ελλάδα μου όπως θες
φωτιά κι αέρας, στο φως της μέρας.
Τη μια ευρωπαία στο κλαρί,
την άλλη αρχαία προτομή
Γιατί, γιατί;
Γύρνα και δείξε μου τον δρόμο σου ξανά
μάτια μου, κομμάτια μου
σαν γράμμα ατέλειωτο που έσβησε ο καιρός
μ' ονόματα και χρώματα.
Γυμνά τα δέντρα, τα κλαδιά
κι έχουν πετάξει μακριά
πουλιά κι αστέρια, σε ξένα χέρια.
Ετσι ήταν πάντα μου γελάς
παιδιά είμαστε της λησμονιάς
σ' ακούω χαμένος, σαν ζαλισμένος.
Στον ουρανό σου θέλω απόψε ν' ανεβώ
να σε βρω
αγκάλιασέ με στο σκοτάδι σου να μπω
μάγισσα, σ' αγάπησα.
