Χαράλαμπος Γερ. Στανίτσας

"Πρώτα σε αγνοούν, κατόπιν σε κοροϊδεύουν, ύστερα σε πολεμούν, μετά κερδίζεις",Mahatma Gandhi

"Πρώτα σε αγνοούν, κατόπιν σε κοροϊδεύουν, ύστερα σε πολεμούν, μετά κερδίζεις", Mahatma Gandhi

Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2011

Ο μύθος του χταποδιού!!!


Διάβασα ένα εξαιρετικό μύθο του πάντοτε επίκαιρου Φώτη Κόντογλου και μ'εβαλε σε σκέψεις. Ίσως η αντίδρασή μας πρέπει να γίνεται αισθητή σιγά- σιγά, πριν να είναι πολύ αργά. Ίσως λέω. 
Διαβάστε τον και εσείς και προβληματιστείτε. Αξίζει !

Φώτης Κόντογλου
 
Κάθεται ἡ χταπόδα μὲ τὸ χταποδάκι στὸν πάτο τῆς θάλασσας. Ὅπου, μὲ τὴν ἀπόχη πιάνουνε τὸ χταποδάκι, καὶ τ᾿ ἀνεβάζουνε ἀπάνω. Τὸ μικρὸ φωνάζει στὴ μάνα του:
- «Μὲ πιάσανε, μάνα!».
Ἐκείνη τ᾿ ἀποκρίνεται: «Μὴ φοβᾶσαι, παιδί μου!».
Τὸ χταποδάκι φωνάζει πάλι: Μὲ βγάλανε ἀπὸ τὸ νερό, μάνα!
- «Μὴ φοβᾶσαι, παιδί μου!»
- «Μὲ σγουρίζουνε, μάνα!»
 - «Μὴ φοβᾶσαι, παιδί μου!»
- «Μὲ κόβουνε μὲ τὸ μαχαίρι!»
- «Μὴ φοβᾶσαι!»
 - «Μὲ βράζουνε στὸ τσουκάλι!»
 - «Μὴ φοβᾶσαι!»
 - «Μὲ τρῶνε, μὲ μασᾶνε!»
- «Μὴ φοβᾶσαι, παιδί μου!»
- «Μὲ καταπίνουνε!»
- «Μὴ φοβᾶσαι!»
 - «Πίνουνε κρασί, μάνα!»
- «Ἄχ! Σ᾿ ἔχασα, παιδί μου!».

Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

PICK PATRAS - BP ULTIMATE 2011 tileoptiko spot

Κυριακή πρωί στην Ελαφόνησο!

Κυριακή πρωί στην Ελαφόνησο. Όλα ήσυχα και η εκκλησία καλεί τους πιστούς στην Θ.Λειτουργία. Οι τουρίστες πολλοί στο νησί, αλλ’ οι περισσότεροι έχουν έρθει για ξεκούραση και χαλάρωση. Η καμπάνα ενοχλεί.
Υπάρχουν όμως αρκετοί που προσέρχονται στο γραφικό εκκλησάκι για την ακολουθία. Μάλλον ντόπιοι. Η εκκλησία γεμάτη. Όμως κάτι δε μου ταιριάζει καλά. Ο ιερέας είναι βέβαια καλλιφωνότατος, αλλά το ηλεκτρονικό μηχάνημα του «ισοκράτη» δίπλα από την Αγ.Τράπεζα δεν συνάδει. Ακούγεται άσχημα, λες και είσαι σε καθολική εκκλησία! Το να παίζεις αρμόνιο κατά την διάρκεια της Θ.Λειουτουργίας και να κινείσαι στους ρυθμούς του, νομίζω και συγχωρέστε με γι’ αυτό, αλλά μου φαίνεται σαν ιεροσυλία! Τέτοιοι νεωτερισμοί στην ορθόδοξη Λειτουργική μας παράδοση είναι εντελώς ξένοι. Στο ψαλτήρι τον ψάλτη τον πλαισιώνουν δυο ηλικιωμένες κυρίες, που νομίζω ότι δεν προσέφεραν και πολλά.
Τέλος πάντων.
Η  Λειτουργία τελειώνει και ο καθείς επιστρέφει στα δικά του.
Ο ψαράς έχει ξυπνήσει πρωί και στην παραλία καθαρίζει την πραγμάτεια του. Ολόφρεσκα καλαμάρια! Κάτι θα περισσέψει και για τους ιπτάμενους φίλους του!











Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2011

Οι άνθρωποι δεν είναι μόνο από ύλη.Είναι και από πνεύμα


 Αρχ.Αστέριος Χατζινικολάου

Οι άνθρωποι δεν είναι μόνο από ύλη, όπως όλο το Σύμπαν. Είναι και από πνεύμα. Δεν έχει μόνο σώμα, έχει και ψυχή και χαρα­κτηριστικό του «κατ' εικόνα» της ψυχής εί­ναι η ελευθερία.  Το κατ' εικόνα έχει δύο βασικά στοιχεία: τη λογικότητα και την ελευθερία. Όπως ο Θεός είναι υπέρτατος νους έτσι και ο άνθρωπος έχει λογική. Όπως ο Θεός είναι απολύτου ελεύθερο ον, έτσι έκανε και τον άνθρωπο ελεύθερο. Είναι λοιπόν μέσα στην κατασκευή του ανθρώ­που η ελευθερία. Και ο άνθρωπος μπορεί να πει ένα «ναι» ή ένα «όχι» στον Θεό. Η ελευθερία του ανθρώπου είναι ένα επικίν­δυνο δώρο και τραγικό προνόμιο. Γιατί μπορεί αν τη χρησιμοποιεί σωστά να γίνει ένας μικρός Θεός και αν δεν τη χρησιμοποι­ήσει σωστά να καταστραφεί.
Η πραγ­ματική ελευθερία του ανθρώπου είναι να ταυτίσει το «θέλω» του με το «θέλω» του Θεού. Και να μην μπορεί να κάνει το κακό.
Είναι ένα ανώτερο επίπεδο, όπου ο άνθρωπος ταυτίζοντας τη θέληση του με τη θέληση του Θεού βρίσκει την απόλυτη ελευθερία. Εκεί καταξιώνεται ο άνθρωπος. Κάνοντας μόνο το καλό.
Αυτή εί­ναι η πραγματική ελευθερία και αυτή την ελευθερία κατακτούμε με τον αγώνα μας. Όχι εκ κατασκευής. Εκ κατασκευής υπάρχει η δυνατότητα επιλογής. Με τον αγώνα μας και με τη χάρη του Θεού υπάρχει η ελευ­θερία της μη δυνατότητας επιλογής του κα­κού· αλλά αυτόματα επιλέγουμε το καλό. Εκεί είναι ο αγώνα του ανθρώπου.

Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011

Τι λοιπόν ; - Γ.Δροσίνης


Τι λοιπόν; Της ζωής μας το σύνορο
θα το δείχνει ένα ορθό κυπαρίσσι;
Κι απ' ό,τι είδαμε, ακούσαμε, αγγίξαμε
τάφου γη θα μας έχει χωρίσει;

Ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε,
τούτο μόνο Ζωή μας το λέμε;
Κι αυτό τρέμουμε μήπως το χάσουμε
και χαμένο στους τάφους το κλαίμε;

Σ' ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε
της ζωής μας ο κόσμος τελειώνει;
Τίποτε άλλο; Στερνό μας απόρριμα
το κορμί που σκορπιέται και λιώνει;

Κάτι ανέγγιχτο, ανάκουστο, αθώρητο
μήπως κάτω απ' τους τάφους ανθίζει
κι ό,τι μέσα μας κρύβεται αγνώριστο
μήπως πέρ' απ' το θάνατο αρχίζει;

Μήπως ό,τι θαρρούμε βασίλεμα
γλυκοχάραμ' αυγής είναι πέρα
κι αντί να 'ρθει μια νύχτ' αξημέρωτη
ξημερώνει μι' αβράδιαστη μέρα;

Μήπως είν' η αλήθεια στο θάνατο
κι η ζωή μήπως κρύβει την πλάνη;
Ό,τι λέμε πως ζει μήπως πέθανε 
κι είν' αθάνατο ό,τι έχει πεθάνει; 

Πίνακας : Vincent van Gogh, "Ο Δρόμος με το Κυπαρίσσι και το Αστέρι"

ΤΟ ΔΙΑΒΑΤΗΡΙΟ-ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ ΣΤΕΛΙΟΣ


Την περασμένη εβδομάδα συμπληρώθηκαν 10 χρόνια από τη μέρα που άφησε τον κόσμο ο πολύς Στέλιος Καζαντζίδης. Μια βαθύτατα λαϊκή φωνή, που τραγούδησε τον πόνο, την πίκρα, την φτώχεια των απλών ανθρώπων, των κατατρεγμένων και των αδικημένων. Ένας άνθρωπος που στα τελευταία χρόνια της ζωής του μπορεί να εκτέθηκε υπερβολικά από τα ΜΜΕ και να λοιδορήθηκε, αλλά ποτέ τα τραγούδια του δεν έχασαν την αξία τους και την σημασία τους.
Εις μνήμην λοιπόν του «Στελάρα» ας ακούσουμε ένα από τα πιο συγκινητικά και εκφραστικά τραγούδια του, αφιερωμένο στην ξενιτειά. Ίσως να ταιριάζει και σήμερα, που μέσα στον πανικό της οικονομικής κρίσης πολλοί σκέφτονται να εγκαταλείψουν την Ελλάδα και να αναζητήσουν μια καλύτερη τύχη στο εξωτερικό. Ας ελπίσουμε να μην ζήσουμε άλλο τέτοια κύμα ξενιτειάς, σαν αυτό που εκφραστικότατα περιγράφει ο Στέλιος Καζαντζίδης.

Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2011

Το μυρμήγκι!


 Μια ιστορία που στις μέρες μας εξηγεί πολλά!!!
Ευχαριστώ την Λ.Π. για την αποστολή!

Κ. Δημουλά, Απροσδοκίες



Θεέ μου τι δεν μας περιμένει ακόμα.
Κάθομαι εδώ και κάθομαι.
Βρέχει χωρίς να βρέχει
όπως όταν σκιά
μας επιστρέφει στο σώμα.

Κάθομαι εδώ και κάθομαι.
Εγώ εδώ, απέναντι η καρδιά μου
και πιο μακριά
η κουρασμένη σχέση μου μαζί της.
Έτσι, για να φαινόμαστε πολλοί
κάθε που μας μετράει το άδειο.

Φυσάει άδειο δωμάτιο.
Πιάνομαι γερά από τον τρόπο μου
που έχω να σαρώνομαι.

Νέα σου δεν έχω.
Η φωτογραφία σου στάσιμη.
Κοιτάζεις σαν ερχόμενος
χαμογελάς σαν όχι.
Άνθη αποξηραμένα στο πλάι
σου επαναλαμβάνουν ασταμάτητα
το άκρατο όνομά τους semprevives
semprevives - αιώνιες, αιώνιες
μην τύχει και ξεχάσεις τι δεν είσαι.

Με ρωτάει ο καιρός
από πού θέλω να περάσει
πού ακριβώς τονίζομαι
στο γέρνω ή στο γερνώ.
Αστειότητες.
Κανένα τέλος δεν γνωρίζει ορθογραφία.

Νέα σου δεν έχω.
Η φωτογραφία σου στάσιμη.
Όπως βρέχει χωρίς να βρέχει.
(απόσπασμα)